CIERNISTY GŁÓG


w ślepą ścieżkę wpuściłem się sam
zaraz zarośli wzruszył się łan
zielsko kwiatem zbrojone
otoczywszy kordonem
pyta się świecąc w twarz
dokąd gnasz

drapiąc pierś rozmyślałem no nie
skąd ten łęgu kawałek znał mnie
a tu jak nie wywali
z siwiejącej oddali
melodyjne beł beł
głosy źdźbeł


wędrowałem od kałuż do mórz
z nosem w chmurach co gryzły jak kurz
teraz  nowy trwa pościg
źródła dzikiej radości
szukam węsząc co tchu
w kępach mchu

aż nastaje najsłodszy z mych dni
kiedy głupim i prostym chcę być
wielkich łaknąc widoków
patrzę na czczo w amoku
jak rozmywa się kwiat
grzęźnie gad


chichot wierzby przeradza się w grzmot
nie rozróżniam już woda czy pot
przywidzenie na łące
rozdziewicza ze zwątpień
czy też aby mam zro-
bić w tył zwrot

mój kwiatuszku wiesz dobrze jak jest
uwiędniemy choć zrasza nas deszcz
póki co kreaturo
daj się objąć oburącz
i ofertę mi złóż
obunóż

wychodzi na tę samą pomazaną drogę królową dróg
i ten co go w czas snu i w samo rano pokąsać kiedyś mógł
ciernisty głóg